Carolus Borromeus met op de achtergrond de kathedraal van Milaan
Carolus (of Karel) Borromeus (Latijn: Borromaeus; eigenlijk Carlo Borromeo) (Arona, 2 oktober 1538 – Milaan, 4 november 1584) was aartsbisschop van Milaan, een belangrijk kerkhervormer en is een heilige in de Rooms-Katholieke Kerk.
Achterglasschildering is een uiterst broze schildertechniek waarbij direct op glas wordt geschilderd. Als het schilderij gereed is, wordt het geheel omgekeerd zodat men door het glas naar de afbeelding kijkt. De techniek heeft als voordeel, dat de achtergrond (van bijvoorbeeld een landschap) als laatste kan worden geschilderd, als het ware over de voorgrond heen. De voorgrond hoeft dus niet eerst gedoodverfd te worden, zoals bij het schilderen op doek of op paneel.
Frans profiel van een man met de initialen R.R.I of J., verre églomisé (ca. 1800), Nationaal Museum van Warschau
Een achterglasschilderij heeft een (letterlijk) vlakke afbeelding, de verf ligt niet op de afbeelding. Het schilderij heeft hierdoor meer de indruk van een tekening of van een foto van een schilderij.
De techniek is al bekend vanuit de Klassieke oudheid, doch door de breekbaarheid van het materiaaal zijn er weinig werken bewaard gebleven.
Cennino Cennini (ca 1360-1427) beschreef deze methode in zijn Handboek van de kunstenaar.
In het Frans staat de techniek bekend als (verre) églomisé, naar Jean-Baptiste Glomy (1711-1786), die het vooral toepaste met bladgoud als achtergond.
In de 20e eeuw maakten leden van Der Blaue Reiter, zoals Franz Marc en de Duits-Nederlandse Heinrich Campendonk, ook achterglasschilderijen.
In België waren Oostende en later Antwerpen de centra waar deze techniek een grote verspreiding kende. Hierbij springen namen naar voor zoals de Oostendse maritieme schilders Wenzeslaus Wieden (1769-1814), François Mesure (1772-1860), Petrus Nefors (1790-1876) en Petrus Weyts (1799-1855). Deze laatste verhuisde in 1838 naar Antwerpen en zette daar, samen met zijn broer en kinderen, deze lucratieve traditie verder.