Twee prachtige levensgrote portretbustes van een oudere man en een vrouw. In marmer zijn de twee uitmuntend uitgehakt. Streng en ingetogen in keurige kleding kijken ze strak voor zich uit. Wie het zijn is helaas niet bekend. Aan hun kleding is af te lezen dat ze leefden aan het einde van de negentiende eeuw.
Beide beelden zijn gesigneerd L. Conti. Luigi Conti is een uitstekende beeldhouwer geweest gezien de kwaliteit van deze twee bustes. Over hem en zijn werk is na enig speuren toch nog iets bekend geworden. Luigi Conti komt niet voor in de kunstenaarslexica. Hij lijkt een vergeten beeldhouwer zoals er zovele zijn.
Echter niets is minder waar. Luigi Conti blijkt een beeldhouwer uit Triëst te zijn die daar beroemd is geworden vanwege zijn grafmonumenten. Hij was in de negentiende eeuw zo bekend dat hij ook voor rijke families in Zadar, tegenwoordig in Kroatië grafmonumenten heeft vervaardigd. Zijn neef Giovanni Marin was vermoedelijk zijn leerling en heeft met hem samengewerkt.
Over Luigi Conti is weinig bekend. Hij was lid van een kunstenaarsgenootschap in Triëst alwaar een medelid, collega een schetsje van hem maakte. Zodoende kunnen we een indruk krijgen van de kunstenaar.
Zijn neef Marin heeft een buste van hem vervaardigd die in het Museo Civico in Triëst wordt bewaard.
Luigi Conti had een goed oog en gevoel voor kunst. Over hem gaat de anekdote dat hij in een antiquariaat een stapel ongesigneerde schetsen ontdekte die hij kon toeschrijven aan Giovanni Battista Tiepolo. Hij kocht er een paar en verkocht ze met enorme winst aan zijn plaatsgenoot de verzamelaar baron Guiseppe Sartorio. Deze kocht de andere tekeningen ook en samen met de rest van zijn verzameling behoren zij nu tot de collectie van het Civico Museo Sartorio in Triëst. Het is natuurlijk verleidelijk om aan te nemen dat Conti deze verzamelaar en zijn vrouw in marmer heeft verbeeld.
Portretbustes in marmer van deze kwaliteit zijn zeldzaam. Portretten werden zeker voordat de fotografie gemeengoed werd om verschillende redenen gemaakt. Als herdenkingsportret, ter nagedachtenis aan een overledene, om hun herinnering levend te houden en troost te bieden. Maar portretten waren er ook om de status van de geportretteerde weer te geven, immers niet iedereen kon het zich veroorloven om zich te laten portretteren en zeker een portretbuste in marmer was dan statusverhogend.
Hoewel er uiteraard nog meer redenen waren om portretten te maken zijn bovenstaande redenen het meest voor de hand liggend met betrekking tot deze bustes. Voor een beeldhouwer die midden in de samenleving stond en diverse opdrachten van hooggeplaatsten voor grafmonumenten heeft voltooid zijn beide redenen plausibel.
De reden van de opdracht is nu niet meer bekend, echter of het nu was om de sociale status van dit oudere echtpaar te bevestigen, of om ze te herinneren na hun overlijden is niet van groot belang. Deze twee bustes van hoge kwaliteit helpen ons om niet alleen de ouderdom te waarderen maar ook het technisch vakmanschap en de kwaliteit van deze bustes te zien.